Bukit, Ubud & Amed (again)

Hoi hoi,

Hier zijn we dan weer. In Sanur zijn we 1 nacht gebleven. De volgende ochtend heeft Rem zich nog even laten (ver)knippen door een Indonesische kapster. Mijn god, hij heeft zichzelf gered door zelf het scheerapparaat te pakken, anders had ie nu met een haargrens tot aan zijn kruin rondgelopen, dus Lisa je weet wat je te doen staat als we weer terug zijn, haha. Na de knipbeurt zijn we naar het schiereiland Bukit gereden. Dit is het zuidelijkste puntje van Bali. Hier wilden we blijven tot aan het eind van de vakantie om lekker uit te rusten en te niksen. We hadden een klein, maar leuk hotelletje gevonden. Jullie lezen het goed:hadden. De kamer had nummer 13, misschien was dat het, want Rem houdt niet van nummers 13.... van wie heeft hij dit papa Theo?? :-) Maar goed, in de kamer stonden alleen 2 bedden, dus geen wasbak en de douchekop moest je zelf vasthouden. Dit was nog niet zo'n ramp, maar daarna gingen we lunchen. We zijn allebei geen zeikerds wat eten betreft, maar dit was niet te bikken. We hadden van te voren gezegd dat we af zouden rekenen nadat we geld hadden gepind. Komt er ineens een vrouw naar ons toegelopen die snauwde dat we nu moesten betalen. Wij rustig uitgelegd dat we overlegd hadden met de jongen waarbij we ingecheckht hadden dat we het later mochten betalen. Ook dat was niet goed en ze liep zo weg! Echt onbeschoft. De sfeer die er hing, was gewoon niet prettig, dus hebben we besloten om daar weg te gaan. We hebben het eten afgerekend en de helft van de kamer en we zijn zo weggereden. Omdat het al tegen het einde van de middag was, moesten we het laatste stukje in het donker rijden, maar ook dit kan Rem! Ik met mijn nachtblindheid had zeker weten iemand of een hond aangereden, maar Rem heeft ons veilig in Ubud gebracht. Hier zijn we naar het hotel gegaan waar we ook al eerder zijn verbleven. Heerlijk! Vriendelijke mensen, lekker eten en een schone kamer! De volgende dag zijn we vertrokken naar Amed. Ook hier zijn we in ons resort gaan zitten waar we al eerder hadden gezeten. We hebben een nog grotere kamer met een nog grotere inloop buitendouche en een bubbelbad! Hier kunnen we echt relaxen en wat een rust hier, een perfecte afsluiting van de vakantie!

Vandaag wilden we een boottochtje maken naar het eiland Gili Selang. Hier schijn je mooi te kunnen snorkelen. Vanochtendvroeg dus vertrokken in een uitgeholde boomstam op weg naar Gili. Maar wat bleek? Gili is 6 uur varen en we gingen gewoon naar een andere baai toe om te snorkelen. Beetje miscommunicatie dus, maar ach wat geeft het? Het koraal en het rif met allerlei vissen was prachtig om te zien! Na het boottochtje waren we op tijd weer terug in het hotel en aangezien we nog moesten pinnen en de eerst grote stad een half uurtje rijden is, zijn we meteen vertrokken. We reden langs zee op een steile en hobbelige weg en het duurde maar en het duurde maar. Na een half uur nog steeds geen grotere plaats om te pinnen en na 3 kwartier ook niet en na een uur nog niet. Nu weten we inmiddels dat Indonesiers niet zo goed zijn in het schatten van tijd, want als ze zeggen een half uur, dan is het gerust 1 uur en als ze zeggen dat iets nog 500 meter is, dan kan het ook 100 meter zijn, dus wat dat betreft..... Maar goed, op een gegeven moment komt ons een vrachtauto tegemoet en die man die stapt uit, dus wij er langs. Begint ie ineens te schreeuwen en te wijzen naar ons. Rem zegt tegen mij:wat zit die man toch ineens te schreeuwen? Ik kan er toch makkelijk langs? Dus ik zeg nog: Ja, volgens mij dacht hij dat je zijn auto zou raken. Verder geen acht opgeslagen en we rijden verder. Totdat er weer mensen langs de kant iets naar ons roepen. We zijn gestopt en Rem loopt om de auto heen en jawel hoor: een lekke band! Het reservewiel lang achterin, dus die erop gezet (iedereen hielp en alle kinderen staan er met hun neus bovenop), maar ook deze band was zacht. Toch maar voorzichtig doorgereden. Toen kwamen we bij een man die brommers repareerde. Daar zijn we gestopt om de band op te laten pompen. Bleek dat het ventiel kapot was, dus toch maar weer die andere band erop gezet. Deze band opgepompt, maar hier bleken 2 gaten in te zitten. De man bood aan om iemand de band mee te laten nemen om 'm te maken en na een half uur zou ie 'm weer terugbrengen. We moesten dus alleen maar wachten. Zo gezegd, zo gedaan. Maar wat doe je in tussentijd? We hadden geen drinken, eten of telefoon bij ons, maar.... wel mijn pocketroman! Ik ben dus maar wat gaan lezen. Waar zou je toch zijn zonder zoetsappig leesboekje? De man kwam sneller terug dan gedacht (shit, het boek begon net spannend te worden). De band er weer opgezet en gevraagd hoe lang het nog duurde voor een grotere plaats. Dat was dus nog 25 kilometer.... Na bijna een haf uur kwamen we dan eindelijk aan in Amlapura. We hebben eerst gepind en daarna getankt (De E van EMPTY wat ondertussen al in beeld). Rem vond het een goed idee om de banden op te laten pompen. Toen de 'lekke' band aan de beurt was, schoot er een prop uit (die had die man er dus gewoon ingeduwd en met wat zwarte kauwgom (want daar leek het op) vastgeplakt. Weeeeerrrr de band eraf en Rem mee met die jongen met band op een brommer om de band te laten maken. En jawel hoor.... Mijn pocketroman kwam weer te voorschijn! Na 20 minuten waren ze alweer terug met gemaakte band, dus onze rit kon weer worden voortgezet. Na een klein half uurtje rijden kwamen we weer terug in Amed en daar zijn we op een ligstoel bij het zwembad geploft! Alles is toch nog goedgekomen (net zoals in mijn boekje!). We blijven hier dus tot en met woensdag. Dan rijden we terug naar Ubud. Hier blijven we de laatste nacht en dan donderdag vliegen we terug naar huis. Nog even een paar dagen genieten!

Liefs van ons en tot gauw! Xx

P.S. Helaas lukt het niet om foto's van dit spannende verhaal te plaatsen, dus dat proberen we de volgende keer weer.